چشم‏هایم که به اشک می‏نشینند، لبخندهایم را فرشته‏ها می‏نویسند.

دعاهایم، پرنده‏هایی می‏شوند و تا آسمان هفتم پرواز می‏کنند. 

دلم می‏لرزد؛ اما پاهایم را استوار بر پلکان توبه می‏گذارم

و تا آستانه بخشش بی‏کران خداوند می‏آیم و از پله‏های لغزنده غرور و گناه رو می‏گردانم. 

شب‏های قدر، تمام دنیایم را سراسر در آبشارهای شفاعت می‏شویند،

تا لحظه‏های معصوم را بتوانم لمس کنم.

 
در این شب‏هاست که می‏توانم روشن‏تر از همه ماه‏های کامل،

دست بر آستان الهی بسایم.

الهی!

اشک‏هایم را در این شب‏ها نخشکان...